Bosch, gezien haar vorm in de halve finale op weg naar haar eerste Europese titel, deed iets wat niet mocht. Althans, volgens de drie scheidsrechters. Ze zette een heupworp in terwijl ze de arm van haar tegenstandster, de Sloveense Sraka, afklemde. Diskwalificatie volgde en de wereld van Bosch stortte in.

Minutenlang bleef ze op de tatami wezenloos voor zich uit staren. Vervolgens begaf ze zich naar de kleedkamers om daar min of meer in te storten. Een half uur later huilde ze nog. "Ik ben gewoon de weg kwijt. Na die beslissing verdween de grond onder mijn voeten. Altijd zal dit een zwarte bladzijde blijven."

Bosch, de 22-jarige studente uit Vlaardingen, kende recentelijk mooie tijden. De pupil van coach Chris de Korte is nagenoeg ongenaakbaar in haar klasse. Ze won dit jaar al het Super A-toernooi in Parijs, de Dutch Open in Rotterdam, de Kano Cup in Japan en werd derde bij de Open Duitse in Hamburg. In de Philipshalle had de eerste grote bekroning moeten volgen. "Nu loopt iemand anders met de medaille die ik verdien."

Sraka won vervolgens ook nog de finale, van de Duitse Wollert. De goedkope doorgang in de halve eindstrijd noemde ze terecht. "Het was een juiste beslissing. Dat voelde ik gewoon aan m'n arm. Ik heb er nog wat last van. Bosch was vandaag inderdaad bijzonder sterk. Misschien echter wilde ze net iets te graag."

Het gebeurde op een moment dat Bosch revanche zocht. Vorig jaar stond ze in de finale van de Europese titelstrijd (in Maribor) en noemde ze haar daarin geleden nederlaag onnodig. "Wat ben ik toch een loser", kwalificeerde ze zich na het verlies destijds. Dat is ze nu niet meer. "Ze had goud gepakt", zei De Korte. "Dat weet ik heel zeker."

Kort na het 'drama' rond Bosch zette Mark Huizinga (-90) verderop in de hal zijn tocht naar het brons voort. Hij kreeg mee wat gebeurde rond zijn ex-vriendin, nam een "niet voor herhaling vatbaar" woord in de mond en ging over tot de orde van de dag. Via de herkansing werd hij derde, door in de 'kleine' finale te winnen van de Wit-Rus Koekarenka.

Volgens de kenners was Huizinga de sterkste in zijn categorie, maar in de derde ronde was hij toch tegen een nederlaag opgelopen. Zelf sprak hij van een tactische vergissing. Mogelijk heeft de olympisch kampioen van Sydney ook een gebrek aan ritme. Door een slepende blessure aan de vinger werkte hij dit jaar pas twee toernooien af.

Desondanks noemde hij zijn negende medaille in zijn tiende EK een bijzonder mooie reeks. Die moet in september in Osaka bij de WK een vervolg krijgen. "Nu even een paar weken gas terugnemen en dan begin ik de voorbereiding. Ik wil nu eindelijk ook eens op een WK goed presteren. Maar ja, dat zei ik de vorige keer ook en toen lukte het evenmin."

Nog meer last van blessures dan Huizinga had Deborah Gravenstijn (-57). Een kwetsuur aan de schouder betekende bijna het einde van de sportloopbaan van de Rotterdamse. Recentelijk bewees ze bij de Dutch Open (3) en de Open Engelse (1) aardig op de weg terug te zijn.

De door haar zelf beoogde plaats in de halve finale zat er in Düsseldorf niet in. Via de herkansing plaatste ze zich ook niet voor de strijd om het brons. "Daar baal ik toch van", aldus de vice-wereldkampioen van München 2001. Haar lange periode van absentie wilde ze niet als excuus aanvoeren. "Het verleden speelt niet meer. Ik ben nu 100 procent fit."

Bron: De Telegraaf